top of page

De interviews...

Elk interview is een huzarenstukje, waar ik met veel plezier op terug kijk.  Een huzarenstukje?  Jawel, als je gewoon al kijkt naar de tijd die ik er in stop: elk interview is minstens twee volle dagen werk. Ok, het is mijn vorm van publiciteit maken voor wat ik doe, een manier van mezelf in de wereld te zetten.  Maar in de plaats van platte reclame te maken, doe ik het op een manier waarvan ik hoop dat anderen er écht iets aan hebben. En ja, ik ben fier, tijd dus voor een feestje!

 

Maar het is niet altijd manegeur en rozeschijn… Ik heb verschillende interviews niet mogen publiceren.  Interviews die (zoals de andere) diepe gesprekken waren, over leiderschap, goed doen voor de wereld, spiritualiteit, de moeilijkheden die dat met zicht meebrengt.  Gesprekken waar je als mens anders vertrekt dan dat je bent binnengekomen. Je bent verdiept, je bent verrijkt.  Bij sommigen kreeg ik te horen dat dat ze het liever niet wereldkundig maakten, anderen schoven het goedkeuren op de lange baan, van één iemand kreeg ik zelfs geen reactie meer. Dat doet pijn, heel veel pijn.

 

Doet natuurlijk de vraag rijzen, wat is journalistieke vrijheid?  Ik vind dat ik die niet heb:

  1. ik ben geen journalist, ik ben eerder een keynote listener

  2. vaak wordt tijdens de interviews diep gegraven en laten de mensen zich in hun totaliteit zien.

Ik dien dat respectvol te behandelen en te koesteren.   Als ik zie wat er momenteel in het media wereldje gebeurt, dan doet me dat denken aan een zinsnede uit het liedje ‘Zo van die Zomerdagen’  van Bart Peeters:

 

<<

Mannen met een pens
focussen de lens
van hun apparaat
het hele strand
kijkt met ze mee

elke blote tet
wordt erop gezet

>>

Begrijpe wie kan…

In elk geval, de inzichten uit de interviews (en dat zijn er hele mooie) neem ik mee, die neemt niemand mij af. De pil is verguld.

bottom of page