De imposter draak kan je niet temmen

Had ik niet beter psychologie gestudeerd?  De vraag die ik me regelmatig stelde omdat  mijn pad ronduit anders liep.  Op het einde van mijn humaniora, lang lang lang geleden, wist ik niet van het bestaan van humane wetenschappen: we hadden in onze opleiding, op godsdienst na, alleen maar ‘exacte’ wetenschappen gehad.  Ik was niet slecht in wiskunde, en informatica leek een mooie toekomst in petto te hebben.  Toen ik echter bij het afstuderen vertelde dat ik universitaire studies zou aanvatten kreeg ik als repliek ‘je kan proberen….’.

Ik was dan ook geen uitblinker tijdens mijn periode aan de KU Leuven, het zaadje van het imposter syndroom werd gepland.  Elk jaar had ik tweede zit, tot in mijn afstudeerjaar toe, en dat was niet van de bloemetjes buiten te zetten.   Een afstudeerreceptie voor herkansers, dat bestond toen nog niet, je was tweederangs.  Op het einde van mijn eerste licentie heb ik alle cursussen gewogen waarvoor ik een herkansing diende te doen.  Elf kilo herexamens.  Het imposter fenomeen kon welig verder kiemen. 

Ik heb mijn diploma gehaald met bloed, zweet en veel tranen.  Tijdens mijn laatste examen statistiek (want ja, binnen informatica had ik als enige student de richting statistiek gekozen) zei professor Teugels - dé schrik van vele studenten - heel vaderlijk ‘jij hebt het lastig gehad hé’.  Een tweetal jaar geleden kon ik hem eindelijk bedanken voor deze ‘erkenning’.

Na het afstuderen aan de KU Leuven vond ik me als ‘statisticus’ nog niet bekwaam genoeg, en aan de UHasselt was een veelbelovende Master in de biostatistiek gestart.  Na de nodige strubbelingen - je raadt het al, weer herexamens- haalde ik ook dat diploma, we schrijven 1992.  Ik voelde me er nooit waardig genoeg voor.  Het imposter fenomeen liet me niet los, en raar maar waar, het heeft me wel minder in mijn greep sinds ik in 2017 in een project écht eens door de mand viel en mijn contract bij de klant beëindigd werd.  Ik weet dat het fout gelopen project niet enkel mijn verdienste was, en dat er bij de klant een grote reorganisatie op til was.  Het heeft me mild doen kijken naar mijn mislukking.  En de ‘oef’  van ‘eindelijk val ik door de mand’ heeft echter een deugddoend element gehad, raar maar waar.

Ik ben meer mensgericht dan IT/statistiek-minded en Michel Henry, de schitterendste baas die ik ooit had, die zag dat.  Hij liet mij in 1999 mijn eerste coachingopleiding volgen.  Maar ook daar had ik tweede zit 😉.  Had ik als adolescent onmiddellijk psychologie gaan studeren, ik zou de pedalen kwijt zijn geraakt na mijn getroebleerde jeugd.  NLP was een schitterende keuze, omdat het voor mij algoritmischgewijs in elkaar stak en door Rudy Vandamme, als psycholoog, goed onderbouwd werd gegeven. 

Ik ben dus gestart, we schrijven 2020, met de opleiding psychologie aan de Open Universiteit. Vorige week ontving ik mijn certificaat voor mijn honderdste studiepunt.  Ik zit dus over de helft van mijn bachelor psychologie!  Feestje!!!!!!!. 

In het begin van de opleiding kreeg ik echter een serieuze opdoffer: ik kreeg geen vrijstellingen voor de vakken statistiek.  Het wakkerde mijn imposter fenomeen terug aan, want wat als ik zou buizen voor die vermaledijde vakken waar ik geen zin meer in heb?  Het ultieme bewijs dat ik het toenmalig diploma tóch niet waard ben?  Ik stelde de onderzoeksvakken dus uit, ook al gaf ik er bijles over aan mijn mede-studenten.  Zij slaagden met glans voor hun examen, mede omdat ik ze met handen en voeten de materie uitleg.  Ik bleef twijfelen.  Begin van het vorig academiejaar heb ik mild mezelf bij elkaar gepakt en aan de onderzoeksvakken begonnen. 

Mijn honderdste studiepunt is het tweede vak statistiek in een hele reeks. 

Kun je het imposter fenomeen temmen?  Ik denk het niet.  Je kan het begripvol in de ogen kijken, voelen van waar het komt, en er mild tegenin gaan.  In mijn geval vak per vak, studiepunt per studiepunt.