Ik heb mijn schoolgaande jeugd doorgebracht in het Sint-Aloysiuscollege (tKollèzje) in Ninove (Ninof). Dit college is trouwens ‘onlangs’ gefusioneerd met de School der Heilige Harten (tSisterhoisj) en kreeg de welluidende naam ‘Hartencollege’ (vraag je maar niet af hoe dit in het dialect klinkt, maar dit compleet terzijde…).
In de lagere school, van bij meester Ponnet in het eerste tot bij meester Arends in het zesde, stond telkens op het eindrapport ‘verdient een bijzondere vermelding voor levenshouding’. Ik was braaf, gehoorzaam, voornaam, beleefd, …. Mijn ouders fier, ik dus ook.
Nu zou ik dit als ‘seut’ bestempelen, indien ik mezelf toesta de voor-mezelf-zo-belangrijke-mildheid even aan de kant te schuiven. Wat een mens niet allemaal doet om te pleasen, te behagen. Dat ging ver, om zo toch maar dat schouderklopje te krijgen waar ik naar hunkerde, om toch maar gezien te worden voor wie ik was. Grenzen stellen hoorde toen niet, voor jezelf -op een correcte manier- opkomen, daar had ik geen kaas van gegeten.
Men is dus veel over mijn grens gegaan….
Die ‘levenshouding’ heeft me echter gemaakt tot wie ik ben, en daar ben nu ik best wel fier op. Ik had gehoopt, bij het leeghalen van het ouderlijk huis, die rapporten terug te vinden zodat ik ze ritueel kon verbranden. Door verbranding het goede over te houden, en het pijnlijke ervan in de lucht vrij te laten.
Het mocht niet zijn.
En dan laat ik mijn mildheid naar mezelf terugkeren, het is goed zo….. Ik ben fier op mezelf!
Comments