Ik mocht deel uitmaken van de voorlaatste lichting dienstplichtigen. 9137320, het stamboeknummer dat mij identificeert bij ABL. Eerst een maand opleiding, putteke winter in Turnhout, dan tot oktober 1992 gelegen in Kazerne Panquin te Tervuren. Tervuren, niet écht ver van Leuven. Dat was mooi meegenomen, want daar woonde mijn lief. Mieke en ik hadden het snode plan om oktober 1992 te huwen, en zo kon ik nog wat extra dagen verlof afsnoepen.
Echter, wanneer je huwt wanneer je onder de wapens zit, dan is het de bedoeling om hierover in gesprek te gaan met de aalmoezenier. De eerwaarde leerde me dat een aalmoezenier officieel de rang van majoor heeft, maar dat deze rang zich de facto aanpast aan zijn gesprekspartner. Spreekt hij met een korporaal, dan wordt hij zelf ook korporaal. Heeft hij een onderhoud met een generaal, dan wordt hij vanzelf generaal. Dat ligt zo vast. Zo kan er in geen enkele richting druk uitgeoefend worden. Maar vooral, ‘zo spreken we als gelijken’, vertrouwde hij me toe.
Toen begreep ik het niet, nu wel.
De vraag of ik aan ‘executive’ coaching (dus mensen met verantwoordelijke functies) doe, vind ik nonsens.
Mezelf als executive coach aanprijzen vind ik nog absurder. Ik ben wars van titels en plichtplegingen. Ik probeer me, in de mate van het mogelijke, aan te passenDeze week ben ik -met engelengeduld- in verbinding kunnen gaan met een vrouw die lijdt aan Alzheimer. Zij was compleet het noorden kwijt, zij verstond niets van het feit dat ze de afdeling niet mocht verlaten. De tango van ‘volgen en leiden’ heeft ervoor gezorgd dat ik haar tot rust kon brengen en dat ze daarna zei dat ze het begreep. Ik ga ook met jongvolwassenen op pad, probeer hen zo op hun weg wat bij te lichten. Ik heb twee universitaire diploma’s, kan met andere ‘gestudeerden’ praten, maar sta hierbij niet op mijn strepen. Ik heb leiding gegeven aan een groep consultants, ik heb mensen stappen helpen zetten in hun leiderschap. Van vele markten thuis dus...
Ik werk als mens met een mens. Van Mensj tot Mensj. Helping the world, one person at a time.
Vaak zijn het namelijk dezelfde thema’s die je tegenkomt, puur menselijke thema’s, maar verstopt in een ander kleedje, afhankelijk van je gesprekspartner. Luisteren, diep luisteren, is hierbij de sleutel. En vragen stellen natuurlijk. En op een gedoseerde manier spiegels voorzetten; Een veilige psychologische ruimte inrichten zodat de 'klant' (maar wat heb ik het moeilijk met dat woord... ) zich voldoende op zijn/haar gemak weet en zich durft te tonen. Niet te veilig echter, want indien té knus geïnstalleerd, zouden we kunnen vervallen in aangeleerde hulpeloosheid. Humor inbouwen, om zware situaties te verluchten, te relativeren. Humor helpt ook om wat op onze visitekaartjes staat met een korrel zout te nemen.
Koning, Keizer Admiraal, Popla kennen ze allemaal. Mag ik dan die hofnar zijn? Tot aan dat gemak? Please?????