Eresaluut aan een Rijkswachter

Mijn vader was Rijkswachter. Een van de soort ‘Streng maar Rechtvaardig’. Zo heeft hij ooit eens Paul –ze hebben zelfs mijn pijp afgepakt- Vanden Boeynants staande gehouden langs de weg. Toen de pensenpremier vroeg of mijn vader hem niet herkende antwoorde mijn vader rustig ‘ja, maar dat zal me niet tegenhouden je toch een bekeuring te geven’.

Veel meer verhalen van en over hem heb ik niet, mijn vader was (en dat is op zijn zachtst uitgedrukt) zwijgzaam. Ik moet zelfs eerlijk zeggen dat ik mijn vader nooit écht gekend heb, ook al is hij gestorven toen ik reeds begin de veertig was. Mijn vader was een begenadigd trompetspeler, naar het schijnt. Hij was veel met zangvogels bezig, naar het schijnt. Hij was een goed schermer, naar het schijnt. Ooit zou hij zelfs VRT bekendheid Kolonel Paesschierssens (Kijk Uit) verslaan hebben, iets wat die laatste niet kon verkroppen wegens véél hoger in rang. Eén hobby van mijn vader heb ik wel mogen aanschouwen: houtbewerking.

Zonder ook maar enige vorm van opleiding genoten te hebben, kwamen er de prachtigste zaken uit zijn handen: tafels, bedden, kasten, tot zelfs volledige keukens toe. Ons huis staat vol met zijn werkstukken, alles in mooie, volle Franse Eik. In een schuchtere poging om wat toenadering te vinden tot mijn vader, bood ik als kind mijn hulp aan. Het enige wat ik mocht doen was plankskes schuren. Lang heb ik het dus niet volgehouden.

In 1997 wou ik opnieuw een poging wagen en gingen we samen ons bureau maken. Lang heeft de samenwerking niet mogen duren: ik kreeg een serieus ongeval en was een paar maand werkonbekwaam. Het is er dan niet meer van gekomen.

Eind 2006 kreeg hij het harde verdict ‘kanker’. Het k-woord mocht echter nooit uitgesproken, en ik weet zelfs niet of hij het ooit beseft heeft. Een paar maand, na een korte maar hevige ziekte, is hij overleden.

Jaren later wouden we een salontafel. Meubels kopen, dat waren we echter niet gewoon. Dingen opzoeken op internet echter wel. Al gauw ontdekte ik de perfecte tafel voor ons interieur. ‘Stijlvol design, vol hout, duurzaam gemaakt’ vertelde de website. Allemaal zaken die mij als muziek in de oren klonken. Klik. De bestelling was geplaatst. Groot was mijn frustratie toen het pakket toekwam. ‘Made in China’, stond op de doos. Het onding rook naar geperst karton (en die geur, die ken ik maar al te goed) en het was zelfs geen fineerhout, maar afgewerkt met plastiek.

Ik werd er letterlijk ziek van.

Dat ding was mijn vader onwaardig. Ik heb via mail mijn ongenoegen geuit naar het verkopend bedrijf, en ze zijn het sebito presto komen ophalen. Die avond belde ik naar mijn moeder. Of ze nog eik had liggen. Het weekend daarna ben ik dat gaan ophalen, en ben ik, zonder plan, zonder veel kennis, begonnen onze eigen salontafel te maken.

Weken heeft het maakproces geduurd, ik heb er ten volle van genoten. Het was een louterend proces, tijdens het maken was mijn rug continu aan het kraken, alsof de mannelijke lijn in ere hersteld werd, alsof mijn vader al over mijn rug mij aan het steunen was.

Ik heb op die manier mijn niet evidente relatie met mijn vader herijkt, mij het verhaal eigen gemaakt, mijn verhaal. En zoals Brené Brown schrijft:

If you own your story, you can write the ending yourself

In onze living staat sinds enkele jaren een schitterend eresaluut aan mijn vader.