Er gebeuren vele dingen op de wereld, het ene al positiever dan het andere, het andere al negatiever dan het ene.
Het is des mensen om zich op het negatieve te concentreren. Dat heeft op zijn minst twee mogelijke kwalijke gevolgen: 1) het kan mensen verlammen om iets goeds in de wereld te zetten, iets moois te doen voor een ander of voor de planeet, verlammen om iets te doen dat zin geeft aan het leven. 2) het wordt door sommigen gebruikt om niet tot zingevende dingen te komen, omdat het ‘toch allemaal niets uithaalt’, of erger nog omdat men alles liever naar de verdoemenis ziet gaan. Als ik al ergens last zou van hebben, dan zou het puntje 1) kunnen zijn, daarom dat ik al jarenlang niet meer naar het nieuws kijk omdat ik me niet laten verlammen, omdat ik zorg wil blijven dragen voor mens en maatschappij.
Daarom ben ik dubbel dankbaar voor mensen zoals Anniek Gavriilakis van Bond zonder Naam. Ik ben dankbaar omdat ze, samen met de mensen van haar organisatie, aanklaagt wat fout loopt in de maatschappij, en tegelijkertijd toont hoe we er iets kunnen aan doen via concrete acties. Ik ben bovendien dankbaar omdat ik besef dat ik niet alles (alleen) kan doen, en dat anderen dingen opnemen waar zij goed in zijn. Dat ontslaat mij van de loodzware verantwoordelijkheid om alles in de maatschappij trachten recht te trekken.
Zelfzorg is enerzijds instaan voor je eigen zingeving, zorgen dat je je elke avond voor het slapengaan in de spiegel kan kijken omdat je beseft dat je dingen hebt gedaan waar je voor staat. Zelfzorg is echter ook grenzen bewaken, weten dat je niet voor alles kan instaan.
Het maakt dat ik me kan concentreren op de dingen waar ik goed in ben. En dat is onder andere zorg dragen voor de zorgenden, voor de wereldverbeteraars, voor de dienende leiders.
Ik nodig je graag uit om het dagboek te lezen van zo een dienend leider, van Anniek die een week lang te midden van vluchtelingen leefde in het asielcentrum van Lommel. Respect…
