Tot mijn 18 jaar was ik het zwarte schaap, het heeft mij voor de rest van mijn leven getekend. Ik ben content met wat er van mij geworden is, ik heb mijn trauma’s onder ogen gezien en ze laagje na laagje een plaats gegeven. Of toch ongeveer zo. Het was hard werk, ik was liever op een zachtere manier de persoon geworden die ik nu ben.
Er wordt me af en toe aangeraden om die wonden van gepest-zijn te helen. Ik heb het daar moeilijk mee om twee redenen.
1) Ik denk niet dat het mogelijk is om die wonden volledig te helen, ik kan wel leren er nóg zorgzamer mee om te gaan;
2) Ik wil ze ook niet helen: wanneer mijn kwetsuur opspeelt, dan is dat voor mij een teken dat er iets niet juist is naar mij, naar mijn dierbaren, naar de maatschappij.
Je hebt er dan die, wanneer ik spiegel, zeggen dat ik te gevoelig ben, van een mug een olifant maak. Misschien wel, maar ik doe wat ik te doen heb, hopelijk altijd op een respectvolle manier.
Ik zie momenteel veel frustratie ontstaan in de maatschappij. Ik kan in mijn littekens de pijn voelen van
Mensen die al jaren vragende partij zijn om van thuis te mogen werken maar altijd bot hebben gevangen. Nu de organisatie er baat bij heeft, kan het ineens wel
Mensen die van thuis uit werken, maar waarvan men controleert of ze wel degelijk van 9 tot 18:00 non-stop achter hun computer zitten
Mensen die enkel maar gezien worden als productiemiddel door hun verantwoordelijke omdat deze compleet aan de menselijke relatie voorbijgaat
Mensen die zonder boe of ba op technisch werkloos worden gezet
Mensen die niet weten hoe hun toekomst er verder uit zal zien
Mensen die al jarenlang het gevoel hebben als citroenen uitgeperst te worden, nu blijkt dat zij het zijn die de maatschappij draaiende houden
Mensen in de zorg die reeds jarenlang op hun tandvlees zitten, en nu nòg een serieuze tand mogen bijsteken
Mensen die in emotionele overlevingsmodus zitten, die nu (nog meer) leven volgens het adagium ‘nie neute, nie pleuje’ om zeker en vast niet in de lappenmand te belanden
Mensen die zich gebruikt/misbruikt voelen, en die vaak niet de gewoonte hebben dat uit te spreken…
Er kwam bij mij spontaan een spreuk naar boven:
Quand les dégoûtés seront partis, resteront les dégoûtants
Alhoewel ik het niet zo grof bedoel, leunt mijn visie hier dicht bij aan. Ik zie namelijk twee soorten mensen: zij die hun werk doen gewoon om centen te verdienen, én zij die het vanuit een roeping, met hart en ziel, doen.
Zij die - om welke reden dan ook - geleerd hebben het enkel voor de centen te doen zijn gewoon om de boel de boel te laten. Nu dus waarschijnlijk (hopelijk?) ook.
Zij die het doen vanuit een roeping hebben altijd de gewoonte om zonder veel morren een tandje bij te steken. Het zijn die mensen – mensjen - die, wanneer je ze een compliment geeft, dat wegwuiven en zeggen ‘ik doet toch maar mijn job’.
Ik vrees na de crisis bij een deel van die roeping-mensjen twee scenario’s: zij die deftig overwegen of ze wel verder willen meedraaien in de mallemolen; en zij die gewoon verder doen, weer nog eens een tandje bijsteken, met het risico volledig onderuit te gaan.
Daarom wil ik een oproep doen aan zij die verantwoordelijkheid dragen in bedrijven, organisaties, de maatschappij. Aan de mensen die om mensen bekommerd zijn.
Ga niet onmiddellijk over naar ‘business as usual’, ‘orde van de dag’ want ‘wij hebben al genoeg tijd (geld) verloren’.
Neem de tijd om aan mensen te vragen hoe het écht met hen gaat. Niet de oppervlakkige ‘alles goed?’, maar creëer een ruimte (holding space) voor ontmoeting waarbij je écht stilstaat, geduld hebt en luistert naar het échte antwoord dat dan wel komen zal. Heb geduld, patience, sta stil, wacht, tot er antwoord komt.
Zo vormt de ‘holding space’ zich om tot een ‘brave space’ waar antwoorden komen, verhalen komen. Wees dan klaar en bereid om die getuigenissen als een waardige getuige oordeelloos te aanhoren. Zonder inmenging, als meester-luisteraar, keynote listener. Zo een houding doet wonderen. Bekijk hiervoor eens wat mijn confrater Elise te zeggen heeft.
Want er is de pijn én frustratie als eerste laag, en daar bovenop de laag van de schaamte of angst om er over te praten. Wanneer men niet kan ventileren, dan bestaat het risico dat de pijn omslaat in een trauma van een of andere vorm…
Het wordt hoog tijd dat we – zorgzaam – het stigma rond trauma doen oplossen. Door mensen te beluisteren naar wat hen dwars zit. Trauma’s bepalen, gewild of niet, onze levensloop, onze manier van reageren.
Dat mogen we nu niet laten gebeuren, of bij de mensen én de maatschappij zal deze crisis nog lang nazinderen …
Comments