In het zalige radio 1 programma Touché was in 2019 een gedegen geneesheer te gast. Hij sprak over het té veel aan zelfverklaarde coaches. Welnu, ik ben er zo een. En ik til niet zwaar aan de uitspraken die hij er over deed, ik ga dus ook niet beweren dat ik het koren tussen het kaf ben. Het is aan mij om ervoor te zorgen dat mensen zich veilig bij me voelen zodat we samen kunnen zoeken hoe zelfzorg een invulling te geven in deze doldraaiende maatschappij. Zelfzorg is volgens mijn overtuiging broodnodig bij mensen die dagelijks werken aan een zorgzame samenleving.
Waar ik wél aanstoot aan neem, is aan de uitspraak die hij deed naar andere zorgverleners toe. Hij beweert af en toe gedwongen te worden om, samen met andere zorgverleners, naar een overbodige opleiding van een dure coach te gaan. Dat kost enorm veel geld volgens hem, en de zorgverstrekker zou beter bij de patiënt aan het bed blijven, waar hij/zij nodig is. Daar worden ze voor betaald, in een maatschappij waar de gezondheidszorg kreunt onder de besparingen.
Wat ik hieruit distilleer is de visie dat zorgverleners vooral (enkel en alleen??) moeten geven, geven, geven, én dat ze tijdens de werkuren niet mogen ontvangen. Laat dit nu net bij veel zorgverleners een probleem zijn: het continu zichzelf weggeven en wegcijferen.
Mijn echtgenote, reeds 25 jaar subliem werkzaam in de palliatieve zorg was verontwaardigd. Waar moeten/mogen wij dan onze voeding halen?
Een werk, om het even waar, is twee richtingsverkeer. Niet enkel presteren in ruil voor loon, maar ook presteren en daar waardering voor krijgen, daar ook mentale voeding voor krijgen. Dat komt de werknemer, en dan ook de organisatie, ten goede!
