Zorghelden versus Groene Pauwen

Mijn halve trouwboek is een held. Bijna 28 jaar delen we lief en lied, 3 kinderen en sinds kort een schoonzoon. Een goeie 25 jaar laat zij haar beste zelve zien voor palliatieve patiënten én voor haar collega’s (en hoe zij dat voor elkaar doen). Ik ben bevoorrecht eersterangs-getuige van hoe het er bij die helden achter de schermen aan toe gaat. Toen ik haar deze ochtend vertelde dat zij vandaag in mijn blog ging figureren begon ze tegen te sputteren. ‘Ik werk maar halftijds’. Dat zij gisteren heel de dag mondmaskers heeft zitten stikken, dat vond ze niet meer dan normaal.

- ik sta niet in de frontlinie

- So what?????

- Ik doe toch gewoon mijn job????

Hoe meer zij tegen werkte, hoe meer munitie zij me gaf om dit toch te schrijven. Ze stemde toe, gelukkig, want anders had ik burgerlijk ongehoorzaam moeten zijn…

Omdat we in onze vriendenkring nogal wat zorgverleners hebben (en ik kijk dan bijvoorbeeld ook naar leerkrachten), dan zie ik dat er velen in hetzelfde bedje gezond zijn. Zij zijn trouwens de eerste die tegen collega's die zich niet goed voelen zullen zeggen: blijf jij maar thuis. Maar zelf thuisblijven??? Hola...

Ziek in datzelfde bedje, dat durf ik niet zeggen. Ik houd het dus maar bij gezond in dat bedje. Want ik hou van bescheidenheid, ik hou van het slag van mensen dat zichzelf in vraag stelt. Ik hou van het soort van mensen dat zich niet spontaan in de schijnwerpers plaatst. Maar die attitude kan ver gaan, heel ver gaan. Bij een tweedaagse rond het thema ‘Zelfzorg’ dat ik vorig jaar voor hoofdverpleegkundigen verzorgde, zag ik op de aanwezigheidslijst dat er eentje jarig was… Ik stelde voor om een liedje te zingen. Zij wou dit niet, ze kon het écht niet hebben om even in het middelpunt van de belangstelling te staan. Om haar te respecteren heb ik dit niet gedaan.

In het middelpunt staan, moeilijk moeilijk moeilijk. Wanneer ik complimentjes tracht te geven aan mensen die zich met hart en ziel voor anderen inzetten, dan krijg ik steevast het antwoord ‘we doen toch gewoon ons job?’. Ik juich het initiatief toe, ten volle, om erehagen te vormen voor zorgverstrekkers. Applaudisseren, witte lakens uithangen. Maar kunnen zij die lof aan? Misschien dient er bij hen, zoals bij alle voorbeelden van dienend leiderschap, een lichte mentaliteitswijziging te gebeuren. Zij zijn het die momenteel de maatschappij draaiende houden, het poetspersoneel, de logistiekers, de vuilnisophalers, de zorgkundigen, de verpleegkundigen, de geneesheren en geneesvrouwen, zij die de schorten wassen en steriliseren, zij die…. Het wordt hoog tijd dat zij zichzelf naar waarde weten in te schatten.

- Maar ik wil niet naast mijn schoenen lopen

- Dat zal niet gebeuren, daar ben ik rotsvast van overtuigd,

- Ja maar, ….

In onze tuin hebben wij twee pauwen staan, groene pauwen. In tegenstelling tot de gekende blauwe versie, produceren groene pauwen weinig decibels, en ze doen dit ook maar sporadisch. Ze maken dus weinig lawaai. Maar ze laten zich wel zien, en ze mogen verdorie gezien zijn. Men zegt van pauwen dat ze stoefen. Ik ben het daar niet mee eens, zeker niet in het geval van de groene pauw. Zij laten zich zien, zij zijn niet beschaamd om zich te laten zien.

Aan mijn verzorgende vrienden geef ik graag een pauwendonsje, om hen te porren zich te laten zien. Een vriendin die zo onlangs zo een pauwendonsje mocht ontvangen is Greet. Greet is deze week voor de Standaard in de pen gekropen. Haar lezersbrief is viraal (😉 ) gegaan. Ik hoop dat er velen gaan volgen, mensen met het hart op de juiste plaats die zich laten zien….

Eén van de aspecten van Zelfzorg is jezelf laten zien...