Ik ben nu iets langer dan 6 maanden in sabbat. Het is de bedoeling om minstens nog 6 maand verder te gaan. Maar wat is die sabbat eigenlijk in mijn geval, en waarom een jaar? Het komt er op neer dat ik (zeker gedurende een jaar) geen inkomsten verwerf vanuit mijn universitaire diploma’s. Dus geen grote projecten op de kruising van informatica en statistiek, mijn grote specialiteit met 28 jaar op de teller.
Eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen dat ik dat momenteel ook niet mag: in mijn laatste contract als zelfstandige had ik een niet-concurrentiebeding, en dat respecteer ik.
Eerlijkheidshalve moet ik er ook bij zeggen dat ik dat momenteel ook niet wil: compleet gaan voor het nieuwe is wat ik eigenlijk wil, en dat respecteer ik.
Nou ja, nieuw….
Ik ben sinds 1999 ook bedreven in het begeleiden, mee op weg gaan met mensen. Door mijn
loopbaan heen, via het volgen van vele cursussen en het in te zetten, is het een wezenlijk deel van mijn leven uit gaan maken. Ik wil daar nu ten volle voor gaan, zeker op het stuk zelfzorg coaching voor dienende leiders. Het enige wat me kan tegenhouden is de eventuele noodzaak om mijn zingeving aan de kant te zetten voor een inkomen en daarom terug een rol als programmeur/statisticus op te nemen. Ik wens dat ik me daar ga kunnen tegen verzetten, en financieel zou dat moeten lukken. We hebben goed gespaard, en ook al ben ik een materialist, in ons gezin leven we behoorlijk zuinig.
Ik heb volgens my-pension.be nog 13 jaar lang te werken. Dan kan ik op pensioen. Maar eigenlijk voelt mijn sabbat aan als pensioen: doen wat ik graag doe en waar ik goed in ben. Mij inzetten voor de maatschappij, mijn medemens . Mijn dagen zitten vol, en ik kan quasi elke avond vervuld terug kijken op wat de dag me bracht. Als het zou kunnen dat door mijn passie er centen de richting van mijn firma uitkomen, dan zal ik me daar zeker niet tegen verzetten. Wil ik voor centen mijn ziel verkopen? Nee. De weg ontvouwt zich al gaande...
Als ik aan Mieke, mijn wederlhelft, vertelde dat ik me nu al op pensioen voel, dan had ze het daar moeilijk mee. ‘Mensen zullen denken dat je hele dagen niets doet, renteniert, en dat klopt niet met de realiteit’. Ik durf in de spiegel kijken en zeggen dat ik inerdaad zinvol bezig ben, afgewisseld met momenten van gewoon genieten. Eerlijk gezegd, ik trek me minder en minder aan wat men van mij denkt. De mensen die mij als luiaard willen zien, dat zijn misschien de mensen die me niet écht kennen, of misschien niet de moeite nemen om dieper door te vragen…
Ik amuseer me ten volle, heb me nog nooit zo nuttig en dagelijks vervuld geweten. Rentenieren? Pensioen? Sabbat? In mijn kot blijven? Ik wil geen oordeel vellen over de mensen voor wie het water aan de lippen komt, maar ik ben content. Mijn bewuste keuze diept zich verder uit.
Zelfzorg, dat is weten wat ik belangrijk vind, mijn zingeving nog meer gestalte geven, daarvoor gaan, en me daarvoor zeker niet schamen.