Via Ritch Network kregen we een opleiding snellezen gegeven door Maarten Van Damme van Enthusiasm. Naast het geven van de kapstokken rond snellezen, trakteerde de immer innemende Maarten ons ook op een manier om gewoontes te veranderen.
Enthousiast zijn kan je je eigen maken, door het bewust en gepland te doen met kleine, haalbare stapjes. En dat kan ik alleen maar bevestigen, ‘fake it till you make it’ is levensreddend geweest voor mij.
Als kind was ik zeker niet enthousiast. Toen ik als achttienjarige op kot ging in Leuven begon ik daar aan te werken, ik kon namelijk met een schone lei beginnen en mijn pest verleden achter mij laten.
Op het schachten-introductieweekend van Wina gaf ik mezelf daarvoor groen licht. In mijn eerste licentie zei een kotgenote “Franky, ik word daar zo kotsmisselijk van dat jij ’s morgens altijd zo levenslustig rondloopt’. En dat ben ik altijd blijven cultiveren.
Toen ik mij in 1999 tijdens mijn master practitioner NLP afvroeg of mijn verdedigingsmuur van humor al dan niet deel van mijn wezen uitmaakte, antwoordde medestudente (nu mentor-sjamane én goede vriendin) Riet Lenaerts: ‘wordt het geen tijd om die muur af te breken?’. Ik verstond het toen niet, nu wel.
Door het afbreken van die muur kan ik als sfeervoeler aanvoelen welke gemoedstoestand bij mensen leeft en speel daar op in. Zo ben ik luisterend aanwezig wanneer nodig, lichtvoetig wanneer het kan. Mijn eigen gemoedstoestand natuurlijk altijd respecterend: meestal gaat het goed met mij, maar op de momenten dat het niet gaat, dan ben ik daar open over.
Ik herinner me levendig een werkplek waar we de gewoonte hadden om veel te zingen tijdens het werk. Hoe meer stress, hoe meer we zongen op 't Schoon Verdiep. Iemand deed een uitspraak, iemand anders begon een passend liedje te zingen. De baas begreep echter niet dat hard werken & plezier maken elkaar niet uitsluiten. Ik werd gezien als onruststoker en afleider. Hij begon te flippen en met een tour de force heeft hij er een einde aan gemaakt: wij werden uit elkaar gehaald en ik werd naar een andere ruimte verbannen. Zo kon ik ook niet meer het luisterend oor zijn wanneer dat nodig was. Ik herinner me levendig de woorden van Meester Jan Bex, terecht bekroond tot leerkracht van het jaar: ‘op maandag ochtend moeten de kinderen eerst kunnen vertellen over wat er in het weekend gebeurde. Hoe kan het kind iets snappen van de les wiskunde wanneer het eigenlijk moet kunnen vertellen dat zijn konijn gejongerd heeft?’.
Ik floreer op werkplekken waar ik mezelf mag zijn, waar hard werken en er deugd aan beleven hand in hand mogen, gaan. Waar er plezier mag gemaakt worden, beseffende dat dit de productiviteit ten goede komt.
Urbanus had ooit een liedje ‘plastiek zakske’. Ik had nooit kunnen voorspellen dat ik zo content zou zijn met plastieken zakskes. Op het WZC waar ik nu als vrijwilliger poets, was ik lang op zoek naar de zakjes om in kleine hygiënische vuilbakjes te stoppen. Mijn mannelijke lodderoog zorgde ervoor dat ik ze niet vond in de voorraad. Toen ik deze week eindelijk eens beter keek, vond ik ze eindelijk. Content dat ik was. En op mijn vierde verdiep zullen ze het geweten hebben. Ik was nog blijgezinder dan anders. En die goedgeluimdheid valt op en wordt ten zeerste gewaardeerd. ‘Tu as du courage toi’ krijg ik van bewoners en verzorgers te horen. Ik ben content dat men dit opmerkt.
Het leven is te kort om tijd door te brengen op een plek waar je niet gewaardeerd wordt.
Het leven is te kort om op een werkplek het beste van jezelf te geven en te merken dat men het nog niet genoeg vindt.
Het leven is te kort om je slecht te laten behandelen.
Het leven is te kort om geen plezier te mogen hebben met/op je werk en de mensen daar aanwezig.
Zelfzorg is zorgen dat je een werkplek hebt die in lijn ligt met wie je bent, zodat je kan zijn wie je bent, zonder maskers.
Veel van de bewoners geven me complimenten dat mijn poetswerk grondig is. Ik vraag hen het niet aan mijn vrouw te vertellen.